سخن نخست

ای انسان توهرلحظه درحال شدنی وهرکرده سنگی ازبنای شدنت،پس نیک بیندیش که چه کرده ای، چه دیده ای ،چه شنیده ای که اگردوروزت یکسان بگذردمانده ای ورودمانده مرداب است ومرداب مرگ آب علی (ع(

علم نیاز بشر است و دانستن، برنامه ی او . در واقع بشر امروز بخوبی این حقیقت را دریافته است که بدون علم ، زندگیش یکنواخت و گاه سخت می شود.

بهره وری یک بینش فکری است که سعی دارد بطور پیوسته آنچه را که بوده و هست بهبود بخشد. تحت چنین بینش و ذهنیت فرد به این اعتقاد و باور می رسد که می تواند امروز کارهایش را بهتر از دیروز و فردا بهتر از امروز انجام دهد.

با توجه به محدودیت منابع و نامحدود بودن نیازهای انسانی، افزایش جمعیت و رقابت شدید و بی رحمانه در اقتصاد جهانی ، بهبود بهره وری نه یک انتخاب بلکه یک ضرورت می باشد. بی گمان رشد و توسعه اقتصادی امروزه جوامع مختلف در نرخ رشد بهره وری آنها نهفته است. کوشش برای افزایش نرخ بهره وری ، کوشش برای زندگی و رفاه بهتر برای افراد و جامعه است. برای رسیدن به فردای بهتر باید رشد بهره وری را به طور مستمر دنبال نمود.



تلاش برای بهبود و استفاده مؤثر و کارآمد از منابع گوناگون همچون نیروی کار، سرمایه، مواد، انرژی و اطلاعات، هدف تمامی مدیران سازمان های اقتصادی و واحدهای تولیدی صنعتی و مؤسسات خدماتی است. وجود ساختار سازمانی مناسب، روشهای اجرائی کارآمد، تجهیزات و ابزار کار سالم، فضای کار متعادل و از همه مهمتر نیروی انسانی واجد صلاحیت و شایسته، از ضروریاتی هستند که برای نیل به بهره وری مطلوب باید مورد توجه مدیران قرار گیرد .

مشارکت کارکنان در امور و تلا ش های هوشیارانه و آگاهانه آنان همراه با انضباط کاری می تواند بر میزان بهره وری در یک محیط پویا تأثیر گذارد.

روح فرهنگ بهبود بهره وری باید در کالبد سازمان دمیده شود که در آن میان نیروی انسانی هسته مرکزی را تشکیل
می دهد. یکی از مهمترین اهداف در هر سازمان ارتقای سطح بهره وری آن است و با توجه به این که نیروی انسانی در ایجاد بهره وری نقشی محوری دارد درخواست های او در سازمان اثری کلیدی به جا خواهد گذاشت. اولین گام ارتقای بهره وری، بهبود بهره وری در سطح فردی است و بهسازی فرد، راهی است که به بهره وری منتهی می شود. بهبود بهره وری یک اتفاق نیست بلکه مستلزم داشتن راه و روش خاصی است. بسیاری از سازمان ها مشاورانی از خارج استخدام می کنند، برنامه های کامپیوتری آماده و گرانبها خریداری می نمایند، تمام موفقیت های اولیه را با هیاهوی بسیار اعلام می کنند و این در واقع برای بدست فراموشی سپردن برنامه قبلی بهنگام شروع یک برنامه جدید است. گالبرایت می گوید: « هیچ طرحی به عنوان بهترین طرح برای یک سازمان وجود ندارد که همه عوامل موثر در ارتقا را در بر گیرد». لذا در نتیجه، انتظار بر این است که مدت قابل توجهی را صرف نظارت بر پیشرفت برنامه نمایید.

بر اجرای کار وقوف کامل داشته باشید، در هنگام بروز مشکلات، نیروها را جهت دهی کنید و وقتی که توان افرادتان به سستی می گراید به آنها نیروی تازه بدهید.

علیه توکلت و الیه انیب

بهروز اسدنژاد